Του Δημητρη Παξινου*
Xρόνια πριν, υπήρχαν χαμογελαστά πρόσωπα. Παρά τις δυσκολίες υπήρχε αισιοδοξία και ελπίδα για το καλύτερο. Είχαμε όραμα για μια Δημοκρατία ακόμη πιο ενισχυμένη, για διεύρυνση των ελευθεριών, για επαγγελματική αποκατάσταση. Είχαμε σχέσεις ανθρώπινες και παρέες και με το υστέρημά μας, διασκεδάζαμε, γελούσαμε, χαιρόμασταν τη ζωή....
Οι ιδεολογικές αντιπαραθέσεις μας σκληρές, οι αντιδικίες παρομοίως, όμως λίγο μετά ήμασταν μια συντροφιά που προσδοκούσε σε καλύτερες ημέρες. Ο καθείς είχε το δικό του στίγμα, προσωπικό και ιδεολογικό. Ο στόχος όμως ήταν κοινός, έστω και από διαφορετικές αφετηρίες. Η συλλογική δουλειά, η ευθύνη έναντι των συναδέλφων μας και της κοινωνίας παρέμενε μεγάλη, όπως τη συνειδητοποιούσαμε τότε, ύστερα από τις ατέρμονες πλην ουσιαστικές συζητήσεις και αναζητήσεις μας.
Υπήρχαν τα συνδικαλιστικά μέτωπα με κομματικό χρώμα, αλλά παρά ταύτα η ανάλυση των απόψεων έφερνε στο τέλος τη σύνθεση. Αδιανόητη ήταν βεβαίως κάθε κίνηση κόντρα στο κοινό καλό και όποιος την αποτολμούσε απομονωνόταν. Αδιανόητη ήταν επίσης κάθε απόπειρα κάλυψης θεμάτων που παραβίαζαν την ηθική και την εντιμότητα, λέξεις - κλειδιά του τότε συλλογικού βίου μας.
Από μια στιγμή και μετά, άρχισε σιγά, αλλά σταθερά η μετάλλαξη της κοινωνίας, η μετάλλαξη του «συνδικαλισμού», λέξη, που λάμβανε αρνητική πλέον χροιά, ανάλογη μ’ αυτήν του «πολιτευτή». Η ενασχόληση με τα κοινά χάνει πλέον την ορθή έννοιά της και μετεξελίσσεται στο κομματικό βήμα αυτού που προσδοκά τη γρήγορη πολιτική ανέλιξη και την κατάκτηση προσωπικού και μόνο οφέλους. Ασφαλώς η κατάσταση αυτή οδήγησε στον σημερινό τρόπο σκέπτεσθαι και πράττειν που συμπυκνώνεται στη φράση: μόνο δικαιώματα και όχι υποχρεώσεις.
Χρειάσθηκε να γίνουν βέβαια πολλά και από πολλούς, έτσι ώστε ο μιθριδατισμός να επεκταθεί σε όλο και μεγαλύτερα στρώματα, ηλικιακά, κοινωνικά, να γίνει καθεστωτική νοοτροπία, για την ανάσχεση της οποίας ελάχιστη προσπάθεια καταβάλλεται πλέον.
Ο μιθριδατισμός αυτός, ιδιαίτερα στον συνδικαλιστικό χώρο, που έχει την αμεσότερη επαφή με τους εργαζομένους, οδήγησε στην πλήρη απαξίωση με αποτέλεσμα σκληρά μέτρα να λαμβάνονται σε βάρος τους, χωρίς αντίδραση καμιά.
Ο κομματισμός, πλην εξαιρέσεων, έχει εισχωρήσει βαθιά στον κοινωνικό ιστό. Κλίμα υποταγής καλλιεργείται σαν βασική προϋπόθεση ανόδου στις κομματικές βαθμίδες με επιστέγασμα κάποιο κυβερνητικό αξίωμα. Ετσι οι κομματικοί στρατοί παραμένουν έτοιμοι για δράση σε κάθε (ενδεχόμενη) κυβερνητική αλλαγή. Με μιας οι χιλιάδες σύμβουλοι και παρασύμβουλοι, εναλλάσσονται στις κυβερνητικές θέσεις που συνεχώς διευρύνονται προκειμένου να χωρέσουν οι όλο και περισσότερο «ημέτεροι», με την έννοια την κομματική, αλλά και με την έννοια της «παρεούλας».
Τα θέματα όμως τρέχουν, τα προβλήματα πολλαπλασιάζονται και ο συνδικαλισμός εξαντλείται σε αντιπαραθέσεις, κυρίως επικοινωνιακές, χωρίς τη στήριξη των εργαζομένων - όρο απαραίτητο για τη διεκδίκηση των εργασιακών δικαιωμάτων. Υπάρχουν όμως και υποχρεώσεις, οι οποίες για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης σχεδόν ποτέ δεν υπενθυμίζονται στους εργαζόμενους.
Εργασιακός μεσαίωνας; Οχι ακριβώς, αλλά πάντως πολύ άσχημες οικονομικές συνθήκες στη διαμόρφωση των οποίων συνετέλεσε κυρίως το σπάταλο κράτος, συμπαρασύροντας και συρρικνώνοντας κατακτήσεις αιώνων ως προς τα εργασιακά δικαιώματα. Πρέπει όμως να λέγονται αλήθειες για το «τις πταίει;» και όχι να αποκρύβονται, γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο έχουμε βρεθεί ως χώρα στο σημείο μηδέν, χωρίς παραγωγή καμιά και χωρίς ανάπτυξη.
Αυτού του τύπου ο συνδικαλισμός που επί χρόνια ασκείται με τον τρόπο αυτό, καθοδηγούμενος απ’ τα κομματικά γραφεία, απαξιώνεται πλέον, χρεοκοπεί και μετατρέπεται σε διαχειριστή και μάλιστα κακό μιας συνεχούς κρίσης στον εργασιακό χώρο.
Θα βρεθεί κάποιος να συγκρουστεί με τα κακώς κείμενα χωρίς να υπολογίζει το πελατειακό κόστος, ώστε να υπάρξει αχτίδα φωτός; Θα το δούμε αποβλέποντας πάντως σε βάθος χρόνου, γιατί τα θαύματα δεν συμβαίνουν συχνά, μάλλον μας τελείωσαν οριστικά, γιατί μας τελείωσαν και οι επικοινωνιακοί θαυματοποιοί.
* Ο κ. Δημήτρης Παξινός είναι πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου