Ένα άρθρο στα ΝΕΑ μ΄εβαλε πάλι σε σκέψεις. Όλοι ξέρουμε ότι στην Εκκλησία είναι δεσμευμένος πολύς πλούτος. Ξέρουμε επίσης ότι στο παρελθόν, με δική της πρωτοβουλία επανειλημμένως έχει προσφέρει οικόπεδα, κτίρια ολόκληρα και εκτάσεις μεγάλες και πολύ «ακριβές» (από την real-estate άποψη) για να χτιστούν γνωστά νοσοκομεία, κατασκηνώσεις, σχολεία, γηροκομεία, φιλανθρωπικά, εκπαιδευτικά και επιστημονικά ιδρύματα σε όλη την Ελλάδα. Καταλαβαίνω και συμφωνώ με την Εκκλησία της Ελλάδος που «Επιθυμεί την ίση....
φορολογική μεταχείριση με τα υπόλοιπα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου του ελληνικού κράτους». Το αίτημά της αυτό ακούγεται απολύτως λογικό και δίκαιο.
Σαν Χριστιανός Ορθόδοξος μετέχω και εγώ στα μυστήρια της Εκκλησίας και λειτουργούμαι και κοινωνώ και εξομολογούμαι (στο Άγιον Όρος αυτό!) και προσεύχομαι. Δεν ανήκω στις παρέες που πολεμούν ή κοροϊδεύουν ή υποτιμούν την Εκκλησία. Βλέπω όμως, διότι ζω και εγώ εδώ στη ίδια κοινωνία, ότι η εκκλησία εκτός από κάποια συσσίτια, κάτι «αρχονταρίκια», τις παιδικές κατασκηνώσεις της και κάποια βοηθήματα σε πολύτεκνες οικογένειες, ελάχιστα προσφέρει πια, ελάχιστα χρήματα ξοδεύει (σε σχέση με αυτά που έχει) , για την ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου που, στις μέρες μας, έχει καταντήσει αβάσταχτος.
Ποιος είναι ο κοινωνικός ρόλος της εκκλησίας στην σημερινή σκληρή πραγματικότητα που ζούμε όλοι μας; Δεν θα έπρεπε σαν ζωντανή κοινότητα να «διακρίνει» τα νέα δεδομένα και να δραστηριοποιηθεί δυναμικά δημιουργώντας η ίδια «κέντρα υποδοχής» αστέγων, πεινασμένων, ναρκομανών, μεταναστών, μοναχικών απόρων, ασθενών, ψυχικά πασχόντων και, γενικά, βασανισμένων ανθρώπων, παρέχοντάς τους όχι μόνο τροφή και ρουχισμό, αλλά στήριξη ψυχολογική και υποστήριξη οικονομική για την ένταξη τους στην κοινωνία ;
Προσπαθώ να γίνω σαφής : Δεν εννοώ να δώσει η εκκλησία στο κράτος χρήματα για τέτοιους σκοπούς. Το πιθανότερο είναι πως αν αυτό συνέβαινε ποτέ, η συμβολή της θα εξαφανιζόταν εν ριπή οφθαλμού στην πρώτη «μαύρη τρύπα» κάποιου μικροπροϋπολογισμού και δεν θα έφτανε ποτέ σε αυτούς που έχουνε άμεσες και πιεστικές ανάγκες. Μιλάω για πρωτοβουλίες της ίδιας της εκκλησίας, για ένα δικό της αυτόνομο «δίχτυ ασφαλείας» που να παρέχει σιγουριά στον συνάνθρωπο, ασχέτως φυλής και θρησκεύματος, που έχει ανάγκη και δεν έχει που να πάει.
Παράδειγμα : Μια πολυκατοικία σε κάποια γειτονιά (και έχει πολλές ιδιόκτητες πολυκατοικίες η Εκκλησία σε όλη την Αθήνα και την Ελλάδα), θα μπορούσε να μετατραπεί σε «κέντρο υποδοχής» και, για κάποιο διάστημα, φιλοξενίας, όλων αυτών των ανθρώπων που βλέπουμε καθημερινά να σέρνονται στα πεζοδρόμια. Να μπορούν να χτυπήσουν μια πόρτα και εκεί να βρίσκουν ανθρώπους που είτε θα τούς πληρώνει η εκκλησία, είτε, αν μπορούν, θα προσφέρουν κάποιες ώρες εθελοντικής εργασίας, ώστε, με ασφάλεια, με γνώση, με αγάπη, με προσοχή, να οδηγείται ο κάθε ταλαιπωρημένος εκεί που πρέπει να οδηγηθεί : Στο νοσοκομείο, στο κέντρο απεξάρτησης, σ΄ένα ζεστό κρεββάτι μετά από ένα θρεπτικό και ζεστό γεύμα, στο γηροκομείο, στον ψυχίατρο, στις ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στους διάφορους τομείς και, από εκεί, στην εύρεση εργασίας και την κοινωνική αποκατάσταση.
Δεν προτείνω συνεργασία Εκκλησίας-Κράτους. Θα είναι άλλη μια μεγάλη αποτυχία. Προτείνω νέες, σύγχρονες, μελετημένες πρωτοβουλίες της ίδιας της Εκκλησίας, με την βοήθεια όλων μας. Να πουλήσει ακίνητα, να επενδύσει στην αγάπη, να ξοδέψει απλόχερα και χωρίς τσιγκουνιές, ν΄ανοίξει το πουγγί της και να επιτελέσει έργο. Ας μείνουν άδεια τα χρηματοκιβώτια και οι τραπεζικοί λογαριασμοί. Αν υπάρχει πίστη αληθινή, η Εκκλησία δεν έχει κανέναν λόγο να «μεριμνά» για το αύριο.
Έχει αντίθετα κάθε λόγο να προσφέρει, να δίνει παντού, χωρίς διακρίσεις και χωρίς «προϋποθέσεις», να βοηθά, να αγκαλιάζει, να μοιράζεται τα πάντα. Τότε μόνο θα είναι αντάξια της αποστολής της και του Αρχηγού Της– όταν θα βοηθάει με όλες της τις δυνάμεις στην ανακούφιση του πόνου - και την επανένταξη των βασανισμένων από τα τόσα σύγχρονα προβλήματα ανθρώπων, στο δημιουργικό δυναμικό αυτού του τόπου.
Η Εκκλησία, όπως την καταλαβαίνω τουλάχιστον εγώ, θα έπρεπε να είναι προσφορά απεριόριστη, χωρίς όρους, άνοιγμα προς όλους, ανοιχτή αγκαλιά, δόσιμο, μοίρασμα. Εφαρμογή δηλαδή των εντολών του Χριστού...
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου